42ος Αυθεντικός Μαραθώνιος Αθήνας,Κυριακή 9 Νοέμβρη 2025 [Η ιστορία του..]

Ο Μαραθώνιος, ολυμπιακό άθλημα, είναι αγώνας αντοχής δρόμου κάλυψης επίσημης απόστασης 42,195 χιλιομέτρων και ονομάζεται έτσι από την ιστορική διαδρομή του Αθηναίου στρατιώτη ημεροδρόμου Φειδιππίδη που μετά τη μάχη του Μαραθώνα (490 π.Χ) έτρεξε από το πεδίο της μάχης στην Αθήνα για να μεταφέρει τα νικητήρια νέα με τη λέξη «νενικήκαμεν». Η ιστορική ακρίβεια αυτού του γεγονότος επιβεβαιώνεται από τον Φιλόστρατο, τον Ηρόδοτο, τον Πλούταρχο και τον Λουκιανό.

Στην αρχαιότητα δεν υπήρχε άθλημα «μαραθώνιος δρόμος». Όταν οι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες έγιναν πραγματικότητα στο τέλος του 19ου αιώνα (1896), οι ιδρυτές και οι διοργανωτές έψαχναν ένα μεγάλο γεγονός, που να υπενθυμίζει την αρχαία δόξα της Ελλάδας. Η ιδέα της οργάνωσης του αγώνα του μαραθωνίου προήλθε από τον Γάλλο γλωσσολόγο και ελληνιστή Michel Bréal, ο οποίος πρότεινε κατά την αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων του 1896 στην Αθήνα «την επανάληψη του διάσημου εκείνου δρόμου που εξετέλεσε ο στρατιώτης του Μαραθώνος», υποστηρίχθηκε από τον Pierre de Coubertin, ενώ ο εθνικός ευεργέτης Γεώργιος Αβέρωφ αθλοθέτησε κύπελλο. Ο νικητής του πρώτου ολυμπιακού μαραθωνίου το 1896 (μόνο για άνδρες) ήταν ο Σπύρος Λούης, ένας Έλληνας μεταφορέας νερού, με χρόνο 2 ώρες 58 λεπτά και 50 δευτερόλεπτα. Ο μαραθώνιος των γυναικών εισήχθη στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1984.

Ο Μαραθώνιος Αθήνας. Ο Αυθεντικός (Athens Marathon. The Authentic) είναι ο σημαντικότερος μαραθώνιος αγώνας δρόμου που διεξάγεται κάθε χρόνο στην Ελλάδα και ένας από τους πιο σημαντικούς στην Ευρώπη. Η εκκίνηση δίνεται στον Μαραθώνα, κοντά στον Τύμβο των Μαραθωνομάχων, και ο τερματισμός πραγματοποιείται στο Παναθηναϊκό Στάδιο, το ιστορικό στάδιο που φιλοξένησε τους πρώτους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες το 1896. Πέρα από τον αγωνιστικό του χαρακτήρα, ο Μαραθώνιος της Αθήνας αποτελεί πολιτιστικό και τουριστικό γεγονός με διεθνή απήχηση, προβάλλοντας την ελληνική ιστορία, τον αθλητισμό και την Ολυμπιακή ιδέα. Θεωρείται ένας από τους δυσκολότερους αγώνες μαραθωνίου στον κόσμο. Οι δρομείς καλούνται να αντιμετωπίσουν 17 χιλιόμετρα συνεχούς ανηφόρας από το 11ο χλμ, την έξοδό τους από τη Νέα Μάκρη έως και το το 28ο στο στάδιο της Παλλήνης.

Αυθεντικός Μαραθώνιος Αθήνας μετονομάστηκε “Γρηγόρης Λαμπράκης” από 1983, αφιερωμένος στη μνήμη του γιατρού βαλκανιονίκη Γρηγόρη Λαμπράκη και από τότε άρχισε η σημερινή αρίθμηση. Στον Μαραθώνιο του 1983 νίκησε ο Φάνης Τσιμιγκάτος με χρόνο 2ω28:18.

42ος Αυθεντικός Μαραθώνιος Αθήνας, Κυριακή 9 Νοέμβρη 2025. Το μετάλλιο του 42ου Αυθεντικού Μαραθωνίου Αθηνών σχεδιάστηκε από την κεραμίστρια Ελένη Βερναδάκη Ελένη κι έχει ως κεντρικό του θέμα τη σβούρα.

Διαβάζουμε: «…Η σβούρα, από την αρχαία Ελλάδα γνωστή ως ένα παιδικό παιχνίδι, μια αρχαία εικόνα ισορροπίας και ρυθμού, είναι και κάτι παραπάνω. Είναι η κίνηση που διατηρεί την ύπαρξη. Είναι η ενέργεια που δίνεται στο σώμα και μετατρέπεται σε τροχιά. Είναι η απόπειρα του ανθρώπου να μείνει όρθιος ενάντια στη βαρύτητα, στο χρόνο, στην κόπωση…Γνωστή …και ως σύμβολο της αέναης ροής και του κύκλου της ζωής, μετατρέπεται σε φορέα πολιτισμικής μνήμης, όπου η περιστροφική κίνηση παραπέμπει τόσο στη δυναμική του αθλητικού σώματος όσο και στη συνεχή κίνηση του χρόνου. Μέσα από αυτή τη μορφή, το παρελθόν και το παρόν, το παιχνίδι και η τέχνη, συναντώνται σε μια ενιαία εικαστική πρόταση»

Έτσι και ο δρομέας. Στροβιλίζεται μέσα στη διαδρομή, όχι σαν να χάνεται, αλλά σαν να βρίσκει τον άξονά του. Με κάθε βήμα αγγίζει κάτι παλαιό και ιερό. Αναμετριέται με τα όρια, αλλά και με τον ίδιο του τον εαυτό. Αναζητά τη ροπή της ισορροπίας — μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στην επιτάχυνση και την πτώση, στην πίστη και την εξάντληση.

Στον Μαραθώνιο δεν υπάρχει τίποτα τυχαίο — κι όμως, η τύχη καραδοκεί παντού. Σαν ανεπαίσθητο ρεύμα αέρα που μπορεί να επηρεάσει τον άξονα της σβούρας, έτσι μία αστάθεια, ένας σπασμός, μπορεί να αλλάξει τη ροή. Κι όμως, ο δρομέας συνεχίζει. Όχι επειδή αγνοεί την τυχαιότητα, αλλά επειδή τη δέχεται ως μέρος του αγώνα.

Το φετινό μετάλλιο τιμά αυτήν ακριβώς την αέναη προσπάθεια. Η σβούρα, λιτή και συμβολική, δεν στέκει ακίνητη. Κουβαλά μέσα της όλη τη δύναμη της αρχής και όλο το φορτίο του τέλους. Είναι μια στιγμή που αιχμαλωτίζει την κίνηση, έναν κύκλο που δεν κλείνει, αλλά ανοίγει ξανά και ξανά — όπως η προετοιμασία για τον επόμενο αγώνα, όπως η επιθυμία για υπέρβαση, όπως το ανθρώπινο πείσμα να συνεχίσει την προσπάθεια. Διότι ο Μαραθώνιος δεν είναι μόνο δρόμος. Είναι μνήμη. Είναι διάρκεια. Είναι το στροβίλισμα του χρόνου γύρω από την ιδέα της αντοχής